Het spookverhaal is een genre dat me niet bijzonder aanspreekt, maar wie mijn stukje over The Bone Clocks las, weet dat ik zowat aan David Mitchells voeten lig en dus gaf ik zijn nieuwste boek Slade House – een echte ghost story – met plezier een kans.

Slade House (naar het Nederlands vertaald als Doorgang door Harm Damsma) gaat over een typisch spookhuis dat om de negen jaar een nieuwe gast ontvangt. In vijf verhalen – van 1979 tot 2015 – ontdek je wat er met die gasten in het mysterieuze Slade House gebeurt en waarom ze er niet meer levend vandaan komen.

Magisch en toch echt

Als je The Bone Clocks (Tijdmeters) van David Mitchell hebt gelezen, zul je onmiddellijk een en ander herkennen, want de goede én vooral kwade ‘onsterfelijken’ die Mitchell in die roman opvoerde, spelen in Slade House een cruciale rol. De tweeling Norah en Jonah Grayer, die het spookhuis in allerlei gedaantes bewonen, zijn namelijk twee van die onsterfelijken, die zich voeden met de ziel van hun slachtoffers.

Klinkt allemaal lekker spooky, niet? Zielen opzuigen? Huizen en tuinen even vlot laten verdwijnen als ze verschijnen? Geesten door gangen laten dwalen? Magische drankjes creëren? Wel, Mitchell mag het. Omdat hij daarnaast ook weer zijn vertrouwde meesterschap toont met een flinke dosis humor, sprankelende beschrijvingen, allerlei verwijzingen naar eigen én andere boeken, en personages die zo geloofwaardig zijn dat je alles over hen wilt weten. Of het nu gaat om een autistische jongen, een gefrustreerde door zijn vrouw gedumpte politieman of een onzeker tienermeisje dat worstelt met haar gewicht, elk personage zit naast je.

Toetje

Heb je nog nooit eerder een boek van David Mitchell gelezen, dan zou ik toch aanraden om niet met Slade House te beginnen. Het mist, ondanks bovenstaande kwaliteiten, het overweldigende van Cloud Atlas (Wolkenatlas) of The Bone Clocks. En ook al kun je alle boeken van Mitchell losstaand lezen, Slade House past in mijn ogen het best ná The Bone Clocks. De puzzelstukjes van Mitchells universum vallen dan net iets mooier in elkaar. Beschouw Slade House maar als een luchtig dessert dat volgt op een imposant hoofdgerecht.