Deze week schreef ik na lange tijd nog eens een gedicht voor een eenzame uitvaart, een literair en sociaal project waarbij dichters eenzaam gestorvenen begeleiden naar hun laatste rustplaats.

Meneer I.D. werd geboren in Sagalé Labé in Guinee, leefde hier jarenlang op de straat en stierf uiteindelijk in een woonzorgcentrum. Gisteren las ik, in het gezelschap van projectcoördinator Maarten Inghels, de begrafenisondernemer en de kistdragers het onderstaande gedicht bij zijn graf.

Het bijzonder grijze weer onderlijnde de tristesse van de eenzame uitvaart.
Het lege bankje dat ik fotografeerde aan de laan op begraafplaats Schoonselhof kon niet leger zijn.

Onvermogend

Hier had een ander moeten staan.

Met wijzer woorden, warmer blik.
Niet ik. Voor wie Sagalé Labé
geheimtaal lijkt en alles
vreemd is aan het leven

op de straat. Jij wist vast meer
over hoe guur de grond en bar
het gras. Ik spreek voor jou
te bloedeloos en veel te laat.

Dit is al: je bent niet alleen
in de eeuwige rust die je wacht.
Er waakt een dunne maan
over je graf vannacht.