Mijn vriend keek een tikje argwanend toen ik met de film Paddington thuiskwam. Of we echt naar een film over een pratende beer gingen kijken? Ik knikte enthousiast.
Voor mij is Paddington pure nostalgie. Toen ik als kind Michael Bonds eerste verhaaltje ontdekte over een Peruaanse beer die moederziel alleen arriveerde in het Londense station waar hij zijn naam aan zou ontlenen, was ik meteen verkocht. Ik verslond alle Paddington-boekjes die ik vond in de bieb. Op het moment dat ik van mijn ouders een knuffel-Paddington cadeau kreeg, kon mijn geluk helemaal niet meer op.
De liefde bleef blijkbaar vele jaren duren, want op mijn veertiende ondernam ik een poging om mijn beer met pastelkrijt te vereeuwigen. Gek genoeg kan ik me van de verhalen zelf niet meer zoveel herinneren. Dat de beer dol was op boterhammen met marmelade, dat weet ik nog wel. Misschien moet ik de boekjes eens in hun oorspronkelijke taal lezen en ze opnieuw ontdekken?
Maar nu is er dus de film. Terwijl mijn vriend na enkele minuten voorzichtig de woonkamer uit sluipt, geniet ik met volle teugen van het avontuurlijke berenverhaal vol aandoenlijke schattigheid, kolderachtige situaties, vleugjes Britse humor en een scheutje goedbedoelde moraal. Tja, sommige liefdes gaan nooit over …
Mooie illustratie die je daar maakte! Nostalgie kan soms mierzoet zijn ;-)
(Zelf heb ik dat bij Winnie The Pooh, zo’n cliché aan schattigheid!)
Wat een mooie tekening, die was ik helemaal vergeten. Wat een getalenteerde zus heb ik toch! Misschien moet je één van je kinderboeken eens zelf illustreren? ;-)
Dank je wel, allebei :-) Maar mijn tekentalenten zijn toch niet zo goed ontwikkeld, hoor. Op mijn veertiende ging het me nog net iets beter af dan nu ;-)
@Literasa: ook aan Winnie The Pooh heb ik goede herinneringen. Zijn verhaaltjes gebruikte ik om mijn Engels te oefenen :-)
Ik was ook een grote fan van beertje Paddington en ik heb zo genoten van de film!
Fijn dat ik niet de enige volwassene ben die zo genoten heeft van de film, Annelies! :-)