Door het boek Smaak van Kathy Mathys te lezen besefte ik weer hoe belangrijk het is om zintuiglijk te schrijven. Als je personages laat horen, zien, proeven, voelen en ruiken, breng je hen tot leven. Je loodst je lezer dankzij een goede zintuiglijke evocatie zo een bepaalde situatie in. Een boek wordt écht.

Het is echter flink lastig om klank, geur en smaak heel accuraat in woorden te vangen. We beroepen ons als we over zintuiglijke ervaringen schrijven al snel op clichés. Zwoegend aan de schrijftafel blijken herinneringen aan het sap van een perzik, de geur van dampende regenjassen of de doordringende muziek in een kleine kapel nog maar moeilijk boven te halen. Ik zit vaak tevergeefs te zoeken naar de woorden die op het moment van de beleving zelf in me opkwamen.

De oplossing? Een zintuigenschriftje! Lang geleden maakte ik al eens plannen om altijd zo’n schriftje op zak te hebben, maar het is helaas bij plannen gebleven. Tot nu. Het schriftje vertoeft al een paar dagen in mijn handtas en ik ben vastbesloten om het te gebruiken.

Geregeld probeer ik dingen die ik proef, hoor, ruik, voel of zie neer te schrijven in mijn schriftje. Niet per se breedvoerig of poëtisch. Het gaat erom dat ik íéts schrijf, dat ik geuren, klanken, smaken en beelden niet vergeet.

Tot nog toe staat er beslist geen grote literatuur in mijn schriftje. Allicht moet ik alle pagina’s vol pennen om uiteindelijk slechts een tweetal treffende vergelijkingen over te houden die hun weg kunnen vinden naar een boek.

Maar zelfs al helpt het de schrijfkunst niet, dan doet het schriftje me op z’n minst wat meer stilstaan bij ervaringen die ik doorgaans als vanzelfsprekend beschouw. Mindfulness of zo? :-)